اضطراب یکی از مکانیز های طبیعی بدن جهت دفاع و بقاء وجودی است. اضطراب باعث سرعت عمل و تقلای بیشتر فرد جهت تامین بقا و یا منافع مادی (خوراک، امنیت فیزیکی، ثروت، امکانات) و غیر مادی (شخصیتی، حیثیتی، آکادمیک و غیره) وی میشود. وقتی خطری واقعی در محیط اطراف وجود داشته باشد که زندگی و یا منافع فرد را به مخاطره می اندازد، حس اضطراب به یاری وی شتافته و با بی قرار کردن و سرعت بخشیدن به عکس العمل، او را قادر به دفاع و یا دور شدن از موقعیت خطر می کند. بنابراین اضطراب سالم و طبیعی همواره باید هدفی واقعی، منطقی و ملموس داشته باشد تا مثمر ثمر واقع شود.
در نتیجه اضطرابی که بجای محیط خارجی از درون فرد سرچشمه گرفته و مجازی و ناشی از موقعیت ها، تعابیر و تفاسیر خود فرد از دیگران و رفتارهای آنهاست، نه تنها طبیعی نیست بلکه شاخص کامل بیماری و ناراحتی روح و روان فرد محسوب میشود. اضطراب ام الامراض بسیاری از بیماری های روحی و روانی و حتی جسمی است.
علائم بیماری اضطراب: افراد مبتلا به بیماری اضطراب عمدتا دارای علائمی ذیل می باشند:
- ظاهری آرام ولی درونی طوفانی
- احساس بطالت وقت
- تاسف خوردن در مورد بسیاری از چیزها
- ناراحت فرصتهای از دست رفته
- مقایسه دائم حال خود با گذشته و حال یا گذشته دیگران
- دل خوری مکرر از دست خود و از دیگران
- نگران نظر دیگران بودن و سعی در جلب رضایت همه
- ناتوانی در نه گفتن
- سخت گیری به خود یا به دیگران
- تعصبات مذهبی یا خانوادگی یا رفتاری یا ترکیبی از همه موارد
- کمال گرایی که در بسیاری موارد به وسواس های فکری و عملی منجر می شود
- ارزش گرا بودن به قیمت لگد کردن دیگر ارزشها
- عدم توانایی استفاده از موقعیت ها و فرصتها
- متوقع بودن
- مفید بودن شدید خصوصا به رسوم و اعتقادات هر چند غیر منطقی و سخت
- احساس گناه و عذاب وجدان داشتن
- خودخوری شدید و در خیلی موارد بیجا
- کنترلی بودن و چک کردن دائم کار و رفتار دیگران (خصوصا نزدیکان)
- متجاوز بودن به فکر و کار دیگران
- سرزنش گر بودن
- مرور کردن دائم گذشته
- دل سوزی و حس مسئولیت شدید
- جلب رضایت دیگران
- احساس قدر نشناس بودن دیگران
اگر مجموعه ای از علائم فوق را دارا هستید موضوع را جدی گرفته و قبل از اینکه مجبور به پرداخت هزینه های گزاف و رنج بسیار درمان شوید، بیماری را درمان کنید. بیماری اضطراب یک بیماری واقعی است نه فقط یک احساس و رفتار.
